Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό

Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ'εκατό

'Eτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό

του νου τη βέργα

Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει

πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί

Πως κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί

γι' ανθρώπων έργα

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές

με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα

δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές

κι αποφάσισες να ζήσεις χωρίς εμένα

Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί

λες και βγήκε τ'ασανσέρ σ'ένα κελί

κι ένας το βλεπε το φως γι' ανατολή

κι άλλος για δύση

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν

να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν

σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν

του ανθρώπου η φύση

''ανθρώπων έργα"

υ.γ. δυσκόλη βραδιά..θα ερχόταν...αύριο είναι μία καινούργια μέρα (για να δούμε)

Καθαρές σκέψεις...

Αναρωτιέμαι πόσο δυσκόλο είναι για κάποιους ανθρωπούς, να αντιμεντωπίσουν, να εκφράσουν και να παραδεχτούν τα συναισθηματά του, όποια κι αν είναι αυτά καλά ή κακά. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή το κάνουν, γιατί όλοι κάποια στιγμή σπάμε, να το μετανιώνουν την επόμενη στιγμή...μιζέρια το λέω εγω αυτο...

και από την άλλη ποσο εύκολο τους είναι να βάζουν το ΕΓΩ τους πάν'απ'όλα και από όλους να μην τους νοιάζει τι γίνεται γύρω τους όσο ξεκάθαρο κι αν είναι αυτό. Έχει άραγε ουσία όλο αυτό γι όλους αυτούς και αυτές ? (αντικειμενική φεμινίστρια). Μπορεί να μην θέλουν να κάνουν ένα βήμα παρακάτω όσον αφορά τις σχέσεις τους με τους άλλους, τι να πω δ ξέρω. Ίσως αυτοί το ξέρουν καλύτερα από μένα...εγώ πάντως αυτό το λέω καταπίεση...

μίζερους και καταπιεσμένους ανθρώπους συναισθηματικά, στη ζωή μας δ αξίζει να έχουμε. Ακόμα κι αν είχαμε, έχουμε ή θα έχουμε το θέμα είναι να το καταλάβουμε νωρίς.
ΠΡΟΣΟΧΗ μην προσπαθήσεις ποτέ να τους αλλάξεις γιατί υπάρχει κίνδυνος να σου μεταφέρουν αυτή τους τη μιζέρια και την καταπίεση...Εγώ πάντως πρόλαβα..

(σκέψεις από το βράδυ που μόλις πέρασε..παρεπιπτώντος κοιμήθηκα σα πουλάκι...)

προσωπικές οπτασίες....

Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες
στο κέντρο και τις συνοικίες
όνειρα μεθυσμένα σχέδια ματαιωμένα
τηλέφωνα απεγνωσμένα

Σκέφτομαι πάλι ίσως δεν ήσουνα εσύ
ό,τι ονειρεύτηκα
όμως θυμάμαι μια νύχτα είδα τα μάτια της λύπης
να μου χαμογελάνε

Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ό,τι ονειρεύτηκες
έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες
Το νιώθω πως σε χάνω...
γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα

υ.γ. έτσι για να έχουμε να λέμε για κάτι βράδια σαν κι αυτά, που οι προσωπικές οπτασίες του κάθενος μας παρασύρουν πέρα από κάθε λογική..

ένας κύκλος κλείνει...

Όπως λεει και η Μανωλία η ζωή μας δ είναι τπτ άλλο από γεωμετρικά σχήματα...το θέμα είναι πότε κλείνει ένας κύκλος όταν απλά κάνεις μία μετακόμιση ή όταν φεύγεις μακρία (όχι και τόσο, θέλω να πιστεύω) από ανθρώπους που έχεις μοιραστεί τόσες και τόσες στιγμές μαζί τους...και όταν αυτοί θα συνεχίζουν αυτό που για σένα έχει τελειώσει, μήπως τότε τελικά κλείνει ο κύκλος όταν έσυ χάνεις πράγματα που μέχρι χθές ήταν η καθημερινότητα σου...όπως ένα παγωτό, μια βόλτα στην όμορφη Πάτρα τα ξεχειλωμένα μας άστεια, τα καψιματά μας, τα μεθύσια μας, οι αγκαλιές μας....και τόσα τόσα άλλα...

καινούργια ζωή πειράζει που δ θέλω...

22 ιουνίου και έξω βρέχει, η ψυχολογία στο πάτο εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω...που λέει και ο Ζακ..και η μόνη παρηγοριά σου τι άλλο από τους φίλους σου αυτοί που είναι έδω και οι άλλοι μαλλον η άλλη που μπορεί να μην είναι έδω αλλά πόσο πολύ μπορεί να σε καταλάβαινει μίλωντας απλά για λίγο στο τηλέφωνο..
η περιουσία στη ζωή σου είναι οι φιλοί σου που μετά από όσα έχεις περάσει μάζι τους σε ξέρουν σε δέχονται όπως ακριβώς είσαι, σου κάνουν πλάκα για όλα τα στράβα που έχεις, όχι για να σε κοροιδέψουν αλλά για να σε κάνουν να γελάσεις και συ γελάς με τη καρδιά σου...τι καλύτερο..

υ.γ. μάλλον θα επανέλθω...ελπίζω με καλύτερη διάθεση που πλέον δεν είναι στο χέρι μου...

...Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

υ.γ. κάτι άλλαξε...

to soundtrack ths vradias...23/4/2009

Στο τηλέφωνο φοβάμαι να σε πάρω να σου πω
πόσο μόνη νιώθω
στους διαδρόμους του μυαλού μου τώρα σε αναζητώ
με μεγάλο πόθο
Δεν τη βρίσκω την άκρη
πουθενά και πες μου τι να κάνω
έχω γεμίσει ασφυχτικά
με καπνό το δωμάτιο ως απάνω
και ο χρόνος μού γελάει σαν μωρό
Πού να γείρω το κορμί μου
όταν γυρνάω απ’ τα μπαρ
κι απ’ τα ξενύχτια
Πού να βρω ένα φιλαράκι
να μου πει πως μ’ αγαπάει στ’ αλήθεια
αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί
Μοιάζει η νύχτα μακριά σου να ’ναι ερεθιστική
σαν την αμαρτία
μα η μορφή σου δραπετεύει από κρυψώνα μυστική
με χτυπά με βία
Δεν τη βρίσκω την άκρη...
Ούτε εσύ έχεις τη λύση να μου δώσεις που γυρεύω
τη λύση που ζητάω
μπλοκαρισμένος από χρόνια στα δικά σου τα γρανάζια
που για μέρες τραγουδάω
Δεν τη βρίσκω την άκρη...

p.s. einai auto pou les to exw ksanazisei....kapoia xronia prin diaforetikoi kai apo mesa kai ap'ekso, alla ta tragoudia statheri aksia...

3-4/4/2009

Όποιος ξεχνάει χάνεται
ραγίζει όποιος θυμάται
κι αυτός που παραστράτισε
στις ερημιές κοιμάται
Στα γιορτινά τα μαγαζιά
πολύχρωμες βιτρίνες
είπες πως θα 'ρθεις να με βρεις
δυο χρόνια κι έξι μήνες

Μάθε τη γλώσσα της σιωπής
κι ύστερα έλα να μου πεις
πώς κλίνεται το σ' αγαπώ
πώς βγάζει η έρημος καρπό

Αλλάζουν δρόμοι και μορφές
Οι εποχές αλλάζουν
κι οι από μηχανής θεοί
αμήχανα κοιτάζουν
ʼστο παράθυρο ανοικτό
σ' όλες τις καταιγίδες
θα δεις στο φως μιας αστραπής
όσα ποτέ δεν είδες

Μάθε τη γλώσσα της σιωπής
κι ύστερα έλα να μου πεις
πώς κλίνεται το σ' αγαπώ
πώς βγάζει η έρημος καρπό

Υ.Γ. μια όμορφη βραδιά στο Μάλαμα μια κερδισμένη βραδιά, με καλή(τη καλύτερη) παρεά......τι άλλο να θές...

Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε…

Να σε μισήσω είν`αργά
αέρας με δροσολογά
με κυνηγούν οι μέλισσες
κι εσύ που δε με θέλησες.

Τινάζω το βασιλικό
να σταματήσω το κακό
σ`είχανε δέσει μάγισσες
μα πάλι εσύ με ράγισες.

Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω
σα φεγγαράκι δυο μερώ
κλειστά παραθυρόφυλλα
να μ`αγαπάς πώς το`θελα.

Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
με τυραννούν οι ομορφιές
οι ομορφιές οι φόνισσες
κι εσύ που με λησμόνησες.

Αν κλάψω μη με φοβηθείς
την ένοιωσα και πριν χαθείς
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ`αρνιόσουν τ`όνειρο.

Θα ρίχνω εκεί που περπατάς
τον όρκο μας να τον πατάς
κι ας με πονούν οι μέλισσες
κι εσύ που δε με θέλησες

Φωτεινή Βελεσιώτου...

Υ.Γ. είναι ωραίο να ανακαλύπτεις όμορφα τραγούδια, και ειδικά όταν τα λόγια τους είναι τόσο κόντα σε όλα αυτά που νιώθεις.....

Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

...κάποτε θα εκπληρωθούν, ας περιμένουμε λοιπόν

λίγες μέρες μετά τα 21 γενεθλία μου...

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου, το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.
Μαμά, πεινάω μαμά,
φοβάμαι μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω μαμά,
φοβάμαι μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.