οι παλίες αγάπες πάνε στο παράδεισο....

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα
Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοιοι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοιμάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτουπου τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμοναστις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...

...υπάρχουν τραγούδια που όσες φόρες και να τα ακούσεις πάντα θα νιώθεις το ίδιο...γιατι άραγε?ισώσ γιατί δ μπόρεις ή δ θέλεις να προχωρήσεισ παρακάτω....ίσως πάλι γιατί απλά έχεις συνηθίσει, να ελπίζεις εστώ και λίγο σε κάτι που δεν προκειτε ποτέ να ζήσεις....