10/12/2008...

...λίγες φορές έχω την ανάγκη να γράψω κάτι...σήμερα είναι μία από αυτες
κάπου άκουσα οτι ο αλέξης το παιδί που δολοφονήθηκε πριν λίγες μέρες είναι ο νεκρός της δικής μας γενιάς...έτσι είναι..
αυτό το παιδί μας ξύπνησε όλους η μάλλον τους πιο πολλούς...αντίδραση, αγανάκτηση, οργή, πόνο, φόβο, μίσος συναισθήματα που αυτές τις μέρες εναλλάσονται τόσο γρήγορα...
ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε το δικό μας όνειρο και όχι αύτο που θέλουν οι μέγαλοι που πολύ αμφιβάλλω αν ποτέ κατάφεραν να το πραγματοποιήσουν το δικό τους...το χρωστάμε στον αλέξη και σε κάθε αλέξη που δεν αποτελεί μεμονομενο περιστατικο όπως πολλοί θέλουν να λεν αλλά μία επαναλαμβανόμενη κατάσταση που οι προηγούμενοι από εμάς αγνόησαν και βολεύτηκαν στο σπιτάτι τους και στο πιο ωραίο αυτοκινητάκι τους...σε μας ας μην ισχύσει το ίδιο ας αγωνιστούμε για κάτι καλύτερο μπορούμε και το έχουμε αποδείξει...

2:25...

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά

Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά

Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά

εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό

να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό

Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ

Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί

Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί

Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν

Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά

Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά

Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός

Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί

Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.

Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός

θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού

Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού

απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά

συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά

Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά

Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί ακούνε την νύχτα αυτή

παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

όμορφη πόλη....

Όμορφη πόλη φωνές μουσικές

απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές

ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα

βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα

Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα

τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα

θα γίνεις δικιά μου

Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα

τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα

θα γίνεις δικιά μου

Η νύχτα έφτασε τα παράθυρα κλείσαν

η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν

όμορφη πόλη....όμορφη Πάτρα...

οι παλίες αγάπες πάνε στο παράδεισο....

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα
Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοιοι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοιμάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτουπου τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμοναστις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...

...υπάρχουν τραγούδια που όσες φόρες και να τα ακούσεις πάντα θα νιώθεις το ίδιο...γιατι άραγε?ισώσ γιατί δ μπόρεις ή δ θέλεις να προχωρήσεισ παρακάτω....ίσως πάλι γιατί απλά έχεις συνηθίσει, να ελπίζεις εστώ και λίγο σε κάτι που δεν προκειτε ποτέ να ζήσεις....

απαντηση στη φιλη μανωλια...

αισιοδοξια, αισιοδοξια, αισιοδοξια

αυτη ήταν η λεξή που σκέφτηκα διαβάζοντασ τη τελευταια σου αναρτηση....

μενουμε στσσιμοι μονο οταν το θελουμε εμεισ...

ολα αλλαζουν γυρω μασ αρκει να θελουμε να το δουμε...

εξαλλου η στασιμοτητα σε καποια πραγματα μονο στασιμο δ σε κρατα...

ενα απο αυτα είναι οι φιλοι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

πρεπει να εισαι ευγνομων για ολα αυτα που ζεισ...

υπαρχουν αλλοι που απλα τα ονειρευονται...

οσο για τα καλυτερα ασ ερθουν...αλλιωσ ασ προσπερασουν...

μη ξεχνασ εμεισ κανουμε τισ στιγμεσ μασ ξεχωριστεσ

αρκει να το θελουμε και να προσπαθουμε...

σφυριξε χαρουμενα μπορεισ

δεσ τη φωτεινη πλευρα τησ ζωησ...

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέριακι

όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο

ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια

νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια

και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω

δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω

μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω

μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω

και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω

φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου

νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω

να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω

σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου

κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω

"να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"

"να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου

"πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω

Δεν ξέρω ποιον παλεύω να νικήσω

''νιώθω τα μάτια σου να με κρατανε πισω''

Καληνύχτα,γεια χαρά,

θα σε κρύψω σε μια στιγμούλα

και κανείς δε θα σε βρει

ίσως,ούτε και εσύ.

Ποιός θα βρει στο πέλαγο

μια μικρούλα,αχ,φυσαλίδα

που χορεύει στο νερό

ίσως,ούτε και εγώ.

Καληνύχτα,για φαντάσου

να ακούς τα βήματά σου

και να νοιώθεις ότι τρέχω

πάνω τους κι εγώ,

καληνύχτα,για φαντάσου

να ακούς τα βήματά σου

και να νοιώθεις ότι τρέχω

πάνω τους κι εγώ,

πάνω τους κι εγώ.

Πώς αντέχει η σιωπή

δίχως τη δική σου φωνούλα

που τρεμάμενη ηχεί

σαν δε βρίσκει την ακτή.

Ποιός θα βρει στο πέλαγο

μια μικρούλα,

αχ,φυσαλίδαπου

χορεύει στο νερό

ίσως,ούτε και εγώ.

στιγμες

Είναι κάτι στιγμές,

τρυφερές και λεπτές,

σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,

σε γυρνούν απαλά,

σε μεθούν σιωπηρά,

σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

για όλα αυτά που ζητάς,

για πολλά που πονάς,

για το τίποτε μιας ευτυχίας,

και γυρνάς σαν τρελός,

του καθρέφτη εαυτός,

θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες

μαγεμένες σκιές,

που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,

με κρατούνε θαρρώσαν αλήθειες παλιές

σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

Είναι κάτι στιγμές,

σα μικρές πινελιές

ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,

λείπουν λίγα ακριβάτων χρωμάτων νερά,

για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,

για το ροζ της αυγής,

για το κύμα που απόμεινε μόνο,

να χαϊδεύει με αφρούς,

τους πικρούς μας καημούς

και να διώχνει της πίκρας τον πόνο

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου

όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστονόσο μπορείς:

μην την εξευτελίζειςμες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,

στων σχέσεων και των συναναστροφώντην καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

ΑΝΩΝΥΜΟ

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικατο
λέω και τ' ομολογώ.
Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει