22 και ένα πρώτα λεπτά..
Αθήνα στον καινούγριο καναπέ, κουρασμένη όσο ποτέ, εξαντλημένη καλύτερα...
σκέψεις σκόρπιες μία εδώ μία εκεί μία αλλού..
δουλειά? αγγλικά? μεταπτυχιακό? έρωτες? φιλοί???
η μόνιμη όμως που στριφογυρνάει μέρες τώρα με οδηγεί πίσω πολύ πίσω εκεί που όλα τα παραπάνω δεν είχαν την παραμικρή σημασία αν εξαιρέσεις το τελευταίο....
τότε που η λέξη έγνοια δεν υπήρχε....
τότε που τα ερεθίσματα περιορίζοταν στη θέα της θάλασσας και στον καθαρό αερά....
τότε που σου αρκούσαν οι ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού για να είσαι ευτυχισμένος....
τότε που οι άνθρωποι σου ήταν πάντα εκεί και τώρα ένα τηλέφωνο και αυτό περιορισμένο δεν έχεις χρόνο, ενέργεια τπτ...
υ.γ είναι οι στιγμές που κολλάω, που τραβιέμαι από όλα...ετσί απλά για να πάρω φόρα και να ξαναμπώ πάλι σε όλα.. αναζητώντας κάτι που να έχει απομείνει απο τοτέ..(νομίζω κάτι έμεινε: οι αφέλιες μ πάντα έτσι με κούρευε η μανούλα :-))))
